Suzanne Duval'ın "Vachette"i moo'dan daha iyiye

Uzun zaman önce, akademisyen olan anlatıcı, Ulusal Kütüphane'de tanıştığı başka bir akademisyenle sohbet etmişti. Birbirlerini tanıyorlardı. Anlatıcı karısını sormuştu, adam hamile olduğunu söylemişti ve hava atmak için "büyük bir inek oluyor" demişti, sıradan nüktelerinin postadaki bir mektup gibi gideceğinden emindi. Durum buydu, ya da neredeyse öyleydi. Birkaç yıl sonra hamile kalan anlatıcı, yazar gibi adı Duval'di; kendisi de kendisi gibi bir öğretmen-araştırmacıydı ve bu adamın söylediklerini kelimesi kelimesine anlamıştı. Yavaş yavaş bir ineğin, daha doğrusu küçük bir düvenin derisine bürünüyordu. Bu adamın çocuk bekleyen kadınlara bakış şekli (kadınların da bu inek bakışına sahip olması tesadüf değil) anlatıcıyı ciddiye alıyordu. Akıllıca mı davranmak istiyordu? Bakalım nasıl olacak. Küçük bir düve olduğu için bundan memnundu. Ayakkabıları var, ne olmuş yani? Bu başkalaşım kelimesi kelimesine mi yoksa mecazi olarak mı anlaşılmalı? Tereddüt ediyoruz çünkü anlatıcı çoğu insanla normal bir şekilde konuşmaya devam ediyor (ancak kocasıyla veya kreş personeliyle böğürüyor) ve yoldan geçenler onun yanından geçerken arkasını dönmüyor. Yazarın bize oynadığı bir tür oyun olan bu belirsizlik, bazen alaycı, her zaman yaramaz ve komik olan bu tekil romanın becerilerinden biridir. Fantastik türe ait olmasa da,